నీళ్ళు రాని కళ్ళు లేవు
పుళ్ళు లేని కాళ్ళు లేవు
రాళ్ళు పడని ఇళ్ళు లేవు
గుచ్చుకోని ముళ్ళు లేవు
పెళుసు కాని మనసు లేదు
వెలిసి పోని వయసు రాదు

కానని దే కాటు లేదు
కాగల దే చేటు లేదు
యాతనలకు లోటు లేదు
వాతలకిక చోటు లేదు
పతనమవని మోజు లేదు
మథనమవని రోజు రాదు
జీవితం... ఓ.. జీవితం.. నీవొ కథా సాగరం..

కథలు కథలు వ్యథలేనా?
కవితలన్ని సొదలేనా?
దారులన్ని పొదలేనా?
బ్రతుకు రథం కదిలేనా?
కదలని కథ మొదలైనా
మొదలు రొదలు మదిలోన
మదినిండా చెదలేనా??
చెదలంటే మనమేనా??
మనమంటే మన మేనా?? మనమంటే మనమేనా??
మనకు మనం మహనీయం, మనుగడనే మననీయం
మనతో మన రణం రణం, మనకన్నీ తృణం తృణం..
జనం తృణం, కాననం తృణం,
మనమున జనగణ మననం తృణం,
కరుణారుణ గుణం తృణం, ధరణీ రుణ పణం తృణం,
వన ధనమున ధగ ధగ నగు, ఖగ మృగ మగు,
జగముకు తగు మొగమెరుగక దిగజారిన రోగమేగ మనం?? భవరోగమేగ మనం??
 
మనముంటే కనదేదీ??
మనముంటే మనదేదీ??
మనకంటూ తగదేదీ??
మనకంటే మృగమేదీ??
 
అందుకనే కాబోలు.. మనకు నుదుటి రాతలు
అందుకనే కాబోలు.. మనకు నుదుటి వాతలు
జీవితం... ఓ.. జీవితం.. కాదు కథా సాగరం.

పనీపాట లేని శక్తి రాసిన పుటలే ఐతే
ఆటుపోటులన్ని ఆటపాటలుగా తీసుకో..
నడకలు నేర్పేందుకు నిన్నెంటాడే వేటే ఐతే
వడివడిగా పరిగెడుతూ బాటవై సాగిపో..
గుంతల్లో సాగుతున్నా పడకుండా పట్టుకుని,
కలతల్లో వేగుతున్నా కడదాకా హత్తుకుని,
కనులు మూసి తీసికెళ్ళే.. ఆ  చేతులు అమ్మవి ఐతే,
చీకటిలో చందమామ చూపుటకని తెలుసుకో.
ఆసాంతం అశాంతం మాపుటకని నడచిపో..
జీవితం... ఓ.. జీవితం.. నీవే నా స్థావరం..
జీవితం... ఓ.. జీవితం.. నీవె కదా నా వరం..